|
Londyn jest marketem nienasyconym. Możesz tu kupić wszystko, czego dusza zapragnie. Na Brick Lane, szczególne w niedzielę, roztacza się panorama kolorów, kształtów, rzeczy praktycznych, jak i tych, których zastosowania często nie znam. Wszystko. Możesz tu zakupić całkiem dobrej jakości ciuchy w granicach cztery funty za sztukę. Dżinsy, z nieoderwaną metką z jednego z renomowanych sklepów londyńskiej Oxford Street za pięć funciaków. Srebrny komplet sztućców za piętnaście, gitarę, gadżety żołnierskie, buty, nówki sztuki jak i używane, kwiatki, rowery, używane, kradzione; wszystko po przystępnych cenach. Market jest znanym miejscem, nikt nie pyta, skąd pochodzą rzeczy.
W Camden nie przejdziesz spokojnie wieczorem. Wzdłuż głównej ulicy koło Camden Station stoją zazwyczaj czarnoskórzy sprzedawcy wszelkiego rodzaju używek. – Hasz, marihuana… – syczą cicho. Nigdy jednak nie wiesz, co dokładnie kupujesz. Dalej słynny market, jarmark rozmaitości. Charakterystyczne camdenowskie buciory na wysokiej platformie, pstrokate sukienki z krynoliną, studia tatuażu, panaceum na nudę. Narkotyki są wszędzie, w okolicznych barach nierzadko wystarczy spytać barmana.
Następnego dnia wybieram się z moim kucharzem do coffee shopu, zaciekawiona, jak takie miejsce wyglądać może, jak funkcjonuje. Miejscówka znajduje się przy jednej z bardziej ruchliwych ulic na Wapping (wschodni Londyn) i nosi znamienną nazwę: London College. Ciekawe, czegóż mogę się nauczyć w tym londyńskim college’u?
Dzwonimy domofonem, żadnego numeru. Nad wejściem kamera rejestrująca kto wchodzi. Bez znajomości nie wejdziesz. Idziemy schodami do góry, po prawej mijamy mały pokoik, w którym ustawione są komputery, zapewne z podglądem na scenerię zewnętrzną. Ojciec chrzestny siedzi rozparty w fotelu, brakuje mu tylko cygara w ustach. Zamiast tego skręt, z którego ulatnia się charakterystyczny zapach.
– Kto to? – pyta wskazując palcem w moją stronę. – Koleżanka, klientka – odpowiada mój przewodnik.
Dostajemy pozwolenie na pójście dalej. A tam bar, gry komputerowe, stół bilardowy, pokoik z wielkim stołem pośrodku, wokół niego sofy, rozłożyste, wygodne.
– Zaliczysz zwałę, możesz kimnąć – informuje mnie kucharz. Wokół stołu kilku klientów kręci jointy, paru już w ekstatycznym odurzeniu osuwa się na sofki. Adel zostawia mnie pośrodku barłogu. Wszędzie unosi się silny zapach haszu, oczy palących z ciekawością zwracają się w moim kierunku. Dziewczyny raczej tu nie zaglądają. Klientela w większości arabska, Pakistan, Algieria, Iran... Przychodzi nasz chłopak. Wysypuje swoje skarby, małe zawiniątka, marycha, hasz, jakieś kuleczki. – Kokainę też sprzedajesz? – pytam. – Tak, ale nie tu, da się załatwić – odpowiada Mohammed.
Cennik przedstawia się przystępnie, gram marychy dwadzieścia funciaków, laska haszu dziesięć. Można nawet skręty na sztuki kupić, funt pięćdziesiąt za jednego.
Takich miejsc w Londynie jest zapewne wiele. W tej samej dzielnicy, zupełnie przypadkiem natrafiam na podobne miejsce, wślizguję się do środka z kolegą za jakimś Arabem. Miejsce wygląda bardziej jak jakiś mało przyjazny klub nocny. Wszyscy z niepokojem zapytują, czy jesteśmy dziennikarzami czy z policji.
– Ani jedni, ani drudzy – odpowiadamy, starając się nie okazywać strachu. Niezbyt przekonująco wypadamy z wersją, iż przyszliśmy od Aliego. Widocznie nikt taki w tym miejscu nie bywa. Zostajemy wyrzuceni na zewnątrz, udaje nam się ujść cało.
Nikt mi dziś nie powie, że narkotyki są w tym mieście zakazane. Pokazują się, nawet nie musisz ich szczególnie szukać. Do klubów wchodzi cała masa dealerów, po paru wizytach wiesz dokładnie, kto czym handluje i czy warto kupować. Nielegalny handel przekracza wszelkie granice, dostajesz wszystko co chcesz, o każdej porze dnia i nocy. Niektórzy oferują serwis dwadzieścia cztery godziny na dobę. I przez dłuższy czas są nieuchwytni. Policja zamknie jedną handlarnię, na jej miejsce powstaną trzy. Przy wejściu do klubu nikt się szczególnie nie kryje, nawet jeśli cię ktoś złapie z większą ilością proszku, zostajesz co najwyżej wywalony i nie pozwolą ci wejść ponowne. Żadnych poważniejszych konsekwencji. Nic dziwnego, że coraz więcej, coraz młodszych próbuje, a narkotyki stają się równie dostępne jak alkohol.
Do jednego z klubów we wschodnim Londynie, „Aquarium”, w którym główną atrakcją jest basen, nie wpuszczają na pływalnię zbyt pijanych, ale już nikt nie zwraca uwagi na to, czy jesteś na czymś. Bo w większości klienci są na czymś. I najlepsze jest to, że są to ludzie, którzy reprezentują wszystkie możliwe grupy społeczne, nie można ich więc jakoś wyselekcjonować. No, może poza doborem tych droższych i tych tańszych dragów.
Czy policja jest aż tak tolerancyjna i przymyka oko? Czy tak bezsilna, że zostawia ten problem samorozwiązaniu?
Tekst: Gabriela Jatkowska
Fot: Marcin Piniak
|
