|
Padają różne słowa między ludźmi, oj, różne... Jedne są pełne miłości, dodają nadziei, otuchy, a i odwagi. Inne natomiast są złośliwe, obrażają lub niczym ostrze noża ranią do żywego. Wszystko zależy od intencji nadawcy, od celu, jaki chce osiągnąć. Czasami niejednemu lepiej byłoby trzymać język za zębami. Pomijam tu wulgaryzmy, przekleństwa i inwektywy, bo one są po prostu niedopuszczalne. Oczywiście, że nieźle się mają i słychać je zewsząd, ale są niepożądane, więc tu nie będę poświęcała im uwagi.
W każdej sytuacji należy się kierować etykietą językową – dobrze jest być świadomym, kiedy i co należałoby powiedzieć, a od jakich słów się wstrzymać. Maksymę milczenie jest złotem niektórzy naprawdę powinni wziąć sobie do serca. Znane jest też powiedzenie, że w domu powieszonego nie mówi się o sznurze. Są jednak tacy, którzy mówią – złośliwość to czy głupota? Coś palną, wprawiając tym pozostałych w osłupienie, a potem szybko dodają, pełni udawanej skruchy: – Och, przepraszam, tak mi się jakoś wymsknęło! Czasami ludzie są dla siebie niemili i nie muszą nawet wypowiadać ostrych słów, wystarczy, że rzucą coś żartem, ot tak. Gdy pani poprawiająca swój makijaż dowcipnie mówi: – Muszę wygląd doprowadzić do kultury, na co słyszy odpowiedź swojej koleżanki: – Oj, długa droga przed tobą – to jak ma to zrozumieć? Czy ten żart ją ubawi? Może tak, jeśli pani ta ma poczucie humoru, a relacje między koleżankami są przyjacielskie i wiadomo, że ten komunikat nie jest złośliwością. Ale jeśli jest inaczej? Albo jeżeli uwaga ta dopowiedziana jest w obecności innych? Dobrze jest pamiętać o zwykłej grzeczności w każdej sytuacji – nie tylko tej salonowej, ale także codziennej. I nie chodzi o to, aby być nieszczerym i mówić komuś coś, co naszym zdaniem nie ma odzwierciedlania w rzeczywistości, tylko po to, żeby kurtuazji stało się zadość lub osiągnąć jakiś cel – bo i tak się zdarza. Czasami jednak sytuacja wymyka się spod kontroli i zapominamy o dobrych manierach – zdarzyło się to pewnej pani. Francuski dyplomata i jego żona zaprosili do swego domu znajome małżeństwo. Panowie prowadzili wspólne interesy i chcieli omówić je na prywatnym gruncie. Spotkanie przebiegało w przyjaznej atmosferze. Okazało się, że całe towarzystwo miało wiele wspólnych upodobań, więc rozmowom i żartom nie było końca. Po jakimś czasie podano wystawny obiad, a że pani domu stanęła na wysokości zadania, menu było wykwintne. Po obiedzie panowie przeszli do gabinetu, aby tam omówić ważne sprawy. Panie zostały same i dalej miło gawędziły. W pewnym momencie żona dyplomaty – być może żądna komplementów – zapytała swojego gościa: – Czy smakował państwu obiad? Jej rozmówczyni zastanowiła się przez chwilę i powiedziała: – No tak, obiad był dobry, ale jak człowiek jest głodny, to wszystko zje. Zarówno powracających do towarzystwa panów, jak i panią domu odpowiedź ta wprawiła najpierw w osłupienie, a potem zakłopotanie. Nie wiem, czy mężowi autorki tych słów obiad smakował, nie wiem też, czy się nim nasycił, ale tego dnia na pewno najadł się wstydu.
|
