|
Niedowiarki niech się zastanawiają czy dzieworództwo jest możliwe klinicznie. A może było to pierwsze w dziejach poczęcie in vitro? I czy odmówienie matce izby na poczęcie nie było spowodowane brakiem łóżek w przytułkach? Albo polityczną machinacją Heroda dyktatora? I jak skrzyknęli się pastuszkowie, skoro nie było wtedy internetu? I czy Gwiazda Betlejemska prowadząca trzech mędrców do stajenki nie była sztucznym chwytem propagandowym? Bo dzisiaj królowie na pewno chcieliby coś ugrać przy żłobku ogłaszanego mesjasza.
Takie pytania – jak słyszę – zadają nastolatki w sieci. A niedawno temu arcybiskup Życiński powiedział, że niektórzy historycy IPN-u analizowaliby cud w Kanie Galilejskiej. Zastanawialiby się, jak to się stało, że zabrakło nagle tam wina w kraju winem płynącym. Jacy dostawcy byli za to odpowiedzialni i kto chciał na tym ubić interes? No i zarobić niezłą kasę. A który z apostołów najwięcej pił? I czy po pijanemu czegoś nie chlapnął? A który – że dodam od siebie – podpisał jakąś lojalkę z rodziną Jezusa i opowiadał potem jakieś niestworzone banialuki i dyrdymały o tym cudzie? Kto nie wierzy, niech nie wierzy, ale cuda się zdarzają.
W naszym półświatku polonijno-londyńskim zdarzył się cud. Pałacowe Ognisko Polskie, dziedzictwo starej emigracji, ożyło niczym Feniks z popiołów. Uratowano je od rozgrabienia przez spryciarzy-kombinatorów. Skazywane przez lata na powolne zamieranie, na ruinę i bankructwo, cudownie ocalało. Manipulacje przy tym pałacyku, ocenianym na dziesiątki milionów funtów pokazują, jak się prawdopodobnie wzbogacali oligarchowie w krajach postkomunistycznych. Przyczyniali się do upadku przedsiębiorstw państwowych czy majątków społecznych, wykupywali udziały po znacznie niższej ich wartości, po czym zbijali na tym fortunę. Jak słyszę, udziały Ogniska należące do prezesa i poniektórych członków zarządu oceniano podobno na 750 tys. funtów każdy. Jak się miało dwa udziały – jak podobno były prezes, a zarazem zweryfikowany tajny współpracownik dawnej ubecji – to można było zgarnąć dwa razy po 750 tys. Na dodatek – jak słyszę – podobno były prezes obiecywał dyrekcji i redakcji „Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza” milion funtów na stół redakcyjny po sprzedaży Ogniska.
Zawrotne sumy dla przeciętnego emigranta. Było się o co bić, za gardła chwytać i do ściany przypierać. Pod portretami emigracyjnych przywódców. Niemych świadków tej gorszącej sceny. Za obietnicę – jak słyszę – miliona funtów „Dziennik Polski”, kiedyś niepodległościowy, heroiczny organ starej emigracji, miał być i był tubą kombinatorów w skoku na Ognisko. Fotografie byłego prezesa rozsiadłego w fotelu, albo splecionego w przyjaznych uściskach z Ambasadorem RP ukazywały się w tym organie. Oto zbawiciel naszej schedy! Namaszczony przez swoich apostołów – albo, jak kto woli, z angielska dupes, czyli dupesów, za przeproszeniem. Trudno się dziwić, dyrekcji i redakcji „Dziennika”, chylącego się ku upadkowi finansowemu, że chcieli się załapać na tę machinację.
„Dziennik”, którego prezesem jest mający ponad 90 lat emigracyjny działacz, zasłużony zresztą w swoim czasie dla POSK-u, żyje z żebractwa – jak się powszechnie mówi. Tu coś uszczknie. Tam coś wydusi. Gdzie indziej wykołata. Do testamentu namówi. Co robi z zapałem, mimo wieku. Organ, biedna sierota na garnuszku dobrodziejów, energicznej i oddanej na jego rzecz działaczki, plus dotacji pozostałych funduszy emigracyjnych. No i dotacji z kieszeni polskiego podatnika, czyli z kasy MSZ. Polski podatnik nawet nie wie, że płaci za kopiowanie, zaczernianie, zanudzanie, i marnowanie papieru na co dzień. I za wręcz babiloński system rachunkowości tego bidusia, którego tylko cud może uratować od bankructwa. Ocalić choćby dla nekrologów w piątkowym wydaniu.
W noc bożonarodzeniową życzę tej sierotce takiego cudu. Żeby Gwiazda Betlejemska sprowadziła do redakcyjnej stajni kilku mędrców. Niech zrewidują stan zadłużenia redakcyjnego wobec czytelników. Niech rozpatrzą możliwości rekonstrukcji. Niech się odrodzi jako tygodnik z nowymi siłami.
Nie wierzycie w cuda? Ja też nie wierzę, ale niewiarę odkładam na potem. Podobno w różnych angielskich bankach drzemią w ukryciu jakieś emigracyjne fundusze. Zbierane na różne cele i organizacje. Klucze do nich podobno zabrali ze sobą do grobów dawni powiernicy. Ci, którzy mieli prawo do otwarcia tego Sezamu. Czy znajdzie się ktoś, kto zdoła spenetrować banki i krzyknąć: Sezamie otwórz się!?
Cudotwórcy się zdarzają. Jak ci, którzy ocalili Ognisko. Jak ci, którzy otworzyli nam oczy na przeszłość prezesa Ogniska i manipulacje jego giermków. Może stanie się kolejny cud i ocali od przewidywanej zapaści nasz POSK. I POSKlub, posądzany o finansowe nieprawidłowości. Niech i nad POSK-iem zawiśnie gwiazda betlejemska. W Nowym Roku ogłasza się zwyczajowo człowieka roku minionego. Dla mnie i według sondy pi razy oko nie ma takiego człowieka w naszym światku. Ale jest grupa ludzi, którzy stawili czoło korupcji, malwersacji i majsterkowaniu przy kasie Ogniska. Niech Ognisko służy teraz młodej Polonii. Niech się oprze najazdowi Rumunów, Hunów i ewentualnie Ukraińców, którzy zagroziliby przejęciem ich miejsc pracy.
A kto nie chce wierzyć w cud Niepokalanego Poczęcia i narodziny Zbawiciela, niech przynajmniej wierzy w zwycięstwo uczciwości. W ludzi dobrej woli i szlachetności. To ich mianuję ludźmi roku. A o tym, co mi powie Kajtuś, lisy w ogrodzie i wiewiórki w Noc Wigilijną, napiszę potem. Wesołych Świąt!
|
