|
Poszed?em wi?c po piwo. Jestem cholernie ograniczony. Kiedy co? idzie nie tak, jedynie to przychodzi mi do g?owy.
Kolejka u „Turbana” sk?ada?a si? wy??cznie z lekko przepoconych rodaków, którzy potrzebowali odrobiny relaksu po ci??kim dniu w pracy. Sz?o w ruch wszystko, co mia?o w sobie dwutlenek w?gla i jakie? procenty – puszki, butelki, plastik. Kto nie widzia? twarzy londy?skiego Polaka, id?cego ulic? z czarn? siateczk? w r?ce, ten nic nie wie o prawdziwym szcz??ciu.
Tu nie ma z kim pogada? o dobrej ksi??ce, filmie, utworze muzycznym, ale napi? si? zawsze warto. W ogóle ta ca?a emigracja jest jednowymiarowa. Tylko kasa, liczby, rachunki. A najpopularniejsza wyliczanka to oczywi?cie six for five.
Drzwi do toalety nadal by?y zamkni?te, wi?c otworzy?em sobie piwo i usiad?em w ogrodzie z ty?u domu. „Moje” ptaki zawsze poprawia?y mi nastrój. Odk?d dosta?em pod choink? karmnik, uzupe?nia?em go codzienne nasionami s?onecznika i okruchami chleba. Przylatywa?y tak ró?ne gatunki, ?e nie nad??a?em z ich archiwizacj?. Czasem w karmniku pojawia?a si? harcuj?ca wiewiórka, raz wdrapa? si? tam nawet ma?y szczur.
Kiedy Aneta wysz?a z ?azienki, jej oczy wci?? by?y wilgotne. Usiad?a ko?o mnie z lampk? wina w r?ce i tak sobie siedzieli?my w milczeniu. Ptaki ?piewa?y, samoloty przelatywa?y z hukiem nad naszymi g?owami, a my sobie siedzieli?my, oboj?tnie s?cz?c co kto tam mia?.
– Czy ty mnie jeszcze kochasz? – pad?o g?uche pytanie, którego wcale si? w tej chwili nie spodziewa?em.
– Ej, no. Znajd? ci fajny lokal.
– Aha.
– Znajd?. Zobaczysz.
– Poszukaj sobie lepiej pracy.
Zerkn??em na ni? krzywo. Nie by?em pewien, czy mówi szczerze, czy si? nabija. Brn??em przez naprawd? bujne chaszcze, rozcz?onkowywa?em na malutkie kawa?ki wielkie drzewa, walczy?em z brudem w ?mierdz?cych domach, od?wie?a?em nieludzko zapuszczone pokoje, kuchnie i toalety, gra?em pijack? muzyk? taneczn?, cha?turzy?em jako kelner-menad?er. Po pi?ciu latach takiej kariery zawodowej, ostatni? rzecz?, jak? chcia?em us?ysze? by?o to, ?e mam sobie szuka? pracy. Przemkn??a mi przez g?ow? desperacka my?l, by zadzwoni? do Marka i odwo?a? nasze honorowe opuszczenie restauracji. No, bo w?a?ciwie o co posz?o? O puste obietnice, brak woli wspó?pracy, marazm w biznesie. Gdyby si? spokojnie zastanowi?, nie s? to grzechy ?miertelne, tylko s?abo?ci wynikaj?ce z ró?nicy charakterów.
Nie! Zgi?, my?li nieczysta! ?adnych pojedna?. Jestem aroganckim, zadufanym w sobie inteligencikiem i alergicznie nie lubi? przegrywa?. Podobno mam to po ojcu, który tak d?ugo twierdzi?, ?e wie lepiej, a? stoczy? si? na samo dno i ze zgroz? stwierdzi?, ?e nie wie nic.
Nazajutrz rano wsiad?em w samochód i ruszy?em na dalsze poszukiwania. Niczego ciekawego nie znalaz?em. Dziwne uczucie. Mieli?my oszcz?dno?ci, kredyt w banku, pomys? na biznes, sprawdzone w boju menu oraz ca?kowite wyposa?enie kuchni i sali. Nie mieli?my jednak dok?d z tym wszystkim pój??.
Z ci??kim sercem przygotowywali?my produkcj? na ostatni weekend w Duke’u. Klienci dopisali t?umnie. Kuchnia omal nie eksplodowa?a. Uwijali?my si? z pomoc? Asi, ledwo ?ywi ze zm?czenia i przygn?bieni wizj? nadchodz?cego ko?ca. Nasza knajpina nagle okaza?a si? wszystkim potrzebna, a w s?siedniej sali, w pubie, nie by?o nawet sta?ych bywalców. Pod koniec dnia nie mieli?my ju? czym handlowa?. Ludzie dziwili si?, ?e z licz?cego dwadzie?cia kilka pozycji menu, mog? wybra? tylko dwie, trzy rzeczy.
– Dlaczego zamykacie? Przecie? to bez sensu!
– Nie nadajemy si? do tego. Jedziemy do Australii – k?ama?em bez mrugni?cia powiek?. – Tam tyle nie pada.
Mark nie pojawi? si? ani w sobot?, ani w niedziel?. Uzna?em wi?c, ?e nie ma zamiaru pomacha? mi chusteczk? na do widzenia. Wspania?omy?lnie udzieli? nam tygodnia na wyniesienie wszystkiego, co nasze, lecz po?egna? nas nie zamierza?. W poniedzia?ek, na obrze?ach Ealingu znalaz?em lokal do wynaj?cia. Zadzwoni?em pod numer podany na tablicy i okaza?o si?, ?e agent jest akurat w okolicy. Obieca? podjecha? za pó? godziny.
Poszed?em na ty?y lokalu, by zorientowa? si?, czy jest miejsce do zaparkowania samochodu i roz?adunku towaru. Do wzi?cia by? ca?y budynek – powierzchnia handlowa na parterze oraz mieszkanie na pi?trze. Lokal na dole mia? dobre zabezpieczenia, ale drzwi do cz??ci mieszkalnej by?y wyrwane z zawiasów i porzucone gdzie? z boku. Ostro?nie wspi??em si? po stalowych schodach. Od ?rodka dochodzi?o echo przyt?umionych g?osów.
– Halo?!
Zapad?a pe?na konsternacji cisza, po czym moim oczom ukaza? si? widok czyjej? bardzo zaro?ni?tej twarzy.
– Co jest, k...a!? – odezwa? si? gniewnie ten kto?.
Uff. Rodacy – odetchn??em z ulg? i odpar?em dziarsko:
– Nic, k...a, nie jest!
– Jak nie jest? Czego tu?
Squatersi. Ludzie raczej szukaj?cy spokoju, ni? wywo?uj?cy niepokoje.
– Ten lokal b?dzie wynaj?ty. Poszukajcie sobie innego – wyt?umaczy?em spokojnie.
Trzech wyniszczonych d?ug? zim? m??czyzn zgodnie pokiwa?o g?owami i zacz??o pakowa? skromny dobytek. Wiosna by?a w pe?ni. Nie grozi?o im zamarzni?cie ani nawet wych?odzenie organizmu. Ze smutkiem patrzy?em, jak znosz? po schodach swoje plecaki i torby. Nie odwrócili si?.
Agent pokaza? mi lokal i uzgodnili?my cen?.
W jeden dzie? znalaz?em i przej??em lokal, cho? przed nami by?a jeszcze urz?dowa procedura. Wp?aci?em zaliczk?. Dosta?em klucze. Mogli?my przewie?? rzeczy z Duka. Pub, w którym sp?dzi?em tyle dobrych chwil, zda? mi si? nagle ruder? bez duszy. Polacy tchn?li w jego mury tyle ?ycia, ile zdo?ali. Ca?e usz?o. Nie splun??em za siebie, nie obejrza?em si?. By?o, min??o, nie ma.
c.d.n.
Jacek Ozaist
|
